Den Haag wil aankoopbon op veilingsites

In een poging iets te doen aan heling van gestolen goederen via handelssites, willen VVD en PvdA dat op online marktplaatsen voortaan het serienummer en de aankoopbon geplaatst worden als iemand spullen te koop aanbiedt. Leuk bedacht, maar hoe gaan we dit dan doen in de praktijk?

De regeringspartijen willen ook nog dat er een zwarte lijst komt van websites die niet genoeg hun best doen om heling tegen te gaan. Daar hoort Marktplaats.nl in eerste instantie niet bij, want volgens PvdA-Kamerlid Ahmed Marcouch werken zij ‘al erg hard om gestolen waar weg te houden’. Toch willen de politieke partijen dat de drempel voor helers nóg hoger wordt. Daarbij wordt gedacht aan naming and shaming van websites die niet genoeg eisen stellen aan kopers.

Heling niet serieus genomen
Want de koper zelf moet natuurlijk ook beseffen dat het kopen van gestolen spullen via internet een vorm van heling is, zo vinden de VVD en PvdA. Een vorm, die in de maatschappij amper serieus genomen wordt. Slechts zesduizend gevallen worden jaarlijks geregistreerd. Marcouch: “Hoewel niet alle diefstallen gepaard gaan met heling, staat dat getal toch wel in heel schril contrast met het aantal van 670.000 diefstallen.”

Terug naar het serienummer en de aankoopbon. Hoe zien de VVD en PvdA dit in de praktijk uitpakken? Denken ze nou echt dat iedereen die iets te koop wil aanbieden op Marktplaats het serienummer en/of de originele aankoopbon van het product nog in bezit heeft. Misschien bij zojuist aangekochte producten die toch niet voldoen aan de wensen en waarvan de terugstuur-termijn net is verstreken. Maar voor de rest? Als ik m’n vijf jaar oude bank wil verkopen,  dan is er nog een hele kleine kans dat ik de aankoopbon in huis heb liggen, laat staan kan vinden.

Nog leuker wordt het, als de particulier die deze bank van mij uiteindelijk gekocht heeft, het over twee jaar vervolgens zelf weer aan wil gaan bieden. Hoe gaat hij dan aan een serienummer of aankoopbon komen?

Gedoe met aankoopbon
De kans is dus groot dat het voor bepaalde artikelen gaat gelden. Daar zullen de online marktplaatsen niet zo blij mee zijn want de kans dat men dan maar een andere rubriek zoekt voor het te koop zetten van zijn iPhone of autoradio, is natuurlijk aanwezig. Trouwens, lang niet altijd wil je de aankoopbon tonen. Als ik iets veel te goedkoop in een aanbieding heb gekocht, vertel ik in de omschrijving liever de ‘verkoopwaarde’ dan wat ik ervoor heb neergelegd.

Nog interessanter lijkt het mij om te horen hoe een website-eigenaar die aankoopbonnetjes moet gaan controleren. Deels kun je dit automatiseren, bijvoorbeeld door een advertentie pas goed te keuren als er iets is ingevuld bij het serienummer invulveld, maar dan begint de pret echt. Wat gebeurt er als ik een niet leesbaar bonnetje van mijn restaurantbezoek van gisteravond, naast mijn een jaar oude iPhone leg? Gaat Marktplaats dan tien minuten turen naar de advertentie om te zien of ze de tekst met veel moeite toch kunnen lezen?

Maar natuurlijk, het werkelijke hoogtepunt van dit voorstel is hoe de politiek juist weer de marktplaatsen denkt te gaan controleren. Want als hierop geen sanctie is, zullen de sitehouders ook niet zo sterk gemotiveerd worden om al die bonnetjes en nummertjes langs te lopen. Als het aan Marcouch ligt, gaat de politie daarom in de toekomst bij verdachte advertenties als koper contact leggen met de verkopende partij. Wat als ‘verdacht’ kan worden aangemerkt is niet bekend.

Ik zie dat als volgt voor me. Zo rond de feestdagen zit de recherche saampjes gezellig in de bedrijfskantine en mogen ze elk vijf elektronische apparaten uitzoeken op online veilingen en marktplaatsen, zodat de politie kan zien of al deze verkopers zich wel aan de nieuwe wet houden.

De kosten van al deze aankopen worden netjes bijgehouden en hierop wordt de sanctie voor de sites die in de fout zijn gegaan gebaseerd. En zo kan de overheid vervolgens de kosten van het kerstpakket voor het recherche-personeel wegbezuinigen…